طی سال‏های متمادی و مخصوصا از سال 2005 م. به بعد غزه در محاصره کامل اسرائیل قرار داشته و ماجرای شهادت ناشی از گرسنگی و بی‏دارویی ساکنان مظلوم آن بر همسایگانش از جمله مصر آشکار بود.

از سال 2005 سربازان اسرائیلی به کنترل تمامی راه‏های ورود زمینی، هوایی و دریایی نوار غزه ادامه دادند و غزه تبدیل به زندانی روباز شد.

 از سال 2005  دستگاه اطلاعاتی و امنیتی رژیم صهیونیستی، این منطقه کم وسعت و فاقد موانع جغرافیایی _نظیر پستی و بلندی‏های طبیعی_ را زیر نگاه خود داشته و آن گونه که ژنرال الیعازر ادعا می‏کرد حرکت هیچ جنبنده‏ای بیرون از رصد پیوسته مأموران و تجهیزات مدرن اسرائیل نبوده.

و سال 2008، غزه‏ی در محاصره، با کمبود شدید مواد غذایی و بهداشتی درگیر حمله نظامی نیز شد.

 اولمرت (نخست وزیر مستعفی رژیم صهیونیستی) اعلام کرد: سران کشور‏های مصر، اردن و عربستان، بر سرکوبی مردم غزه اصرار دارند. و ملک عبدالله سعودی و حسنی مبارک، تنها راه به زانو درآوردن حماس را قتل عام مردم عادی غزه دانسته‏اند. لیونی (وزیر خارجه اسرائیل) نیز پس از حمله به غزه گفت: در مورد این حمله با اعراب هماهنگی به عمل آمده. و حذف حماس، خواست اعراب است.   و این اظهارات در حالی بیان شد که هیچ یک از سران عرب، ‏آن‏ها را تکذیب نکردند...

 و غزه مقاومت کرد و حماس پیروز شد؛ هرچند مفتی عربستان شیخ عبدالعزیز آل‏الشیخ اعلام کرده بود: هرگونه تظاهرات مردمی در هم‏بستگی با مردم غزه و محکوم کردن تجاوز رژیم صهیونیستی علیه غزه، حرام است و شرکت در آن جایز نیست. 

اما وحدت شیعه و وهابی، وحدت اسلام محمدی و اسلام امریکایی، چگونه ممکن است؟؟

پی‏نوشت‏ها:   *: مصطفی محدثی خراسانی. وبلاگ سجیل.            **: سوره تکویر / آیه 9.          (    ): نشریه راه. شماره 7. آذر 1387.